Sędziejowice – cmentarz rzymskokatolicki.
Sędziejowice to wieśgminna położona w powiecie łaskim (woj. łódzkie) wymieniana po raz pierwszy w 1136 r. Początkowo była własnością książęcą, z czasem przekazana została arcybiskupom gnieźnieńskim. Klucz sędziejowicki pozostawał w rękach kościelnych aż do rozbiorów. W 1842 r. majątek ten otrzymał w formie majoratu dowódca Siewierskiego Pułku Piechoty, gen. T. Łuzanow. Po jego śmierci w 1874 r. Dobra przeszły w ręce najstarszego syna, Piotra Łuzanowa. Państwo polskie w 1919 r. odebrało donację. Z dóbr sędziejowickich wyłączono 119 ha i podzielono je na 19 działek, zakładając tzw. Kolonię Sędziejowice, resztę dóbr powierzono Towarzystwu Rolniczemu Łasko-Szadkowskiemu.
W czasie Powstania Styczniowego, w dniu 26 sierpnia 1863 r., gdy w wyniku zarządzonej przez gen. Edmunda Taczanowskiego koncentracji w Sędziejowicach było ok. 1800 powstańców (kawaleria), za zdążającym do wsi niewielkim oddziałkiem dowodzonym przez por. Bąkowskiego wpadła doborowa sotnia Kozaków, w której składzie było wielu synów arystokracji rosyjskiej. Sotnią dowodził rotmistrz huzarów grodzieńskich von Grabbe. Prawie wszyscy Kozacy polegli.
Na miejscowym cmentarzu, który znajduje się w centrum wsi, w 10-lecie klęski (w 1874 r.) Rosjanie wystawili pomnik z płyt piaskowca pamięci rosyjskich żołnierzy. Kolosalny monument istnieje do dzisiaj. Natomiast przy głównej alejce, pod współczesnym pomnikiem, spoczywają czterej polegli powstańcy ze zgrupowania gen. Taczanowskiego.
W pobliżu grobu powstańców, pod współczesnym pomnikiem z lastryko spoczęli:
(1885 – 1963)
Nauczyciel Technikum Rolniczego
Anna z Grabskich Chrostowska
(1889 – 1974)
Wojciech Chrostowski
(1923 – 1945)
Zginął w Gross – Rosen
