Selim Mirza-Juszeński Daniar Beg Chazbijewicz - Rody szlachty tatarskiej w Polsce

Kipczak to w dawnej perskiej i arabskiej historiografii nazwa stepów - terytoriów pomiędzy Krymem a Morzem Kaspijskim, tworzących w latach 1224-1502 organizm państwowy Złotej Ordy. Było to państwo tatarskie utworzone po rozpadzie imperium Dżyngis Chana, które z kolei po roku 1502, a właściwie już o wiele wcześniej rozpadło się na trzy mniejsze dzielnice - chanat krymski, chanat astrachański i chanat kazański. Jeden z władców Złotej Ordy - Edigej był według legendy, przodkiem książąt Koryckich. Stąd też przydomek rodowy - Edigey-Emirza. To jednak tylko legenda rodowa, których dużo się zachowało wśród polskich Tatarów. W rzeczywistości Koryccy są gałęzią rodu Ułanów-Assanczukowiczów, jednego z najprzedniejszych tatarskich, arystokratycznych rodów na Litwie.
Koryccy byli właścicielami Łowczyc, majątku w nowogródzkim. Członkowie tej rodziny brali udział w powstaniu kościuszkowskim i listopadowym, w walkach o niepodległość w latach 1919-20, a potomkowie tego rodu żyją do dziś w Gdańsku, kontynuując tatarskie, książęce tradycje. Michał książę Edigey-Emirza Korycki, doktor medycyny, absolwent Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, był jednym z organizatorów służby zdrowia w Trójmieście, po wojnie. Zmarł w 1993 roku. Była to barwna i nietuzinkowa postać w środowisku tatarskim, ostatni zbieracz tatarskich legend rodzinnych, gawędziarz i interlokutor, kopalnia wiedzy o tradycjach dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Jego syn, Osman książę Edigey-Emirza Korycki jest, jak ojciec, doktorem medycyny, chirurgiem w Akademii Medycznej w Gdańsku.

W następnym swoim szkicu, dłuższym niż niniejszy, zajmę się kolejnymi tatarskimi rodami szlacheckimi i książęcymi, jak ród książąt Najmanów, Juszyńskich czy Walił-Emirza Łowczyckich.
Opublikowano w "Verbum Nobile", nr 9/10, Sopot 1995 r.